سجده بر ائمه اطهار(علیهم السلام)

خلقت امام به قبل از خلقت مادی بازگشته و روایات متعدد حاکی از این حقیقت است که در زمان خلقت انسان،ایشان دارای حیات نوری بوده و زمانی که خداوند ملائکه را امر به سجود برای انسان نمود،ایشان همان گروه عالین معفو از سجده بوده اند،همانطور که آیه شریفه در این باره بیان می دارد؛«قالَ‏ یا إِبْلِیسُ‏ ما مَنَعَکَ‏ أَنْ‏ تَسْجُدَ لِما خَلَقْتُ‏ بِیَدَیَ‏ أَسْتَکْبَرْتَ‏ أَمْ‏ کُنْتَ‏ مِنَ‏ الْعالِینَ‏»(ص،آیه 75)؛از این روی،حقیقت سجده بر انسان،همانطور که از سیاق آیات پس از این برمی آید،سجده بر نورانیت موجود در انسان بوده که او را به عنوان خلیفه خداوند در روی زمین قرار می دهد و این نور،در وجود ائمه طاهرین به حد تام رسیده،لذا وجود مطهر ایشان از این سجده معاف بوده اند؛چراکه این سجده حقیقتا برای نورانیت وجودی ایشان است.